Ber

Brûskê vedida, ewr wek gayekî dioriya û baran dibarî di berhemê de jî wek van rojên ez li Amedê bûm. Mekanên çîrokên pirtûkê, bajarê Amedê bû û di her çîrokekê de dîrokek veşartî radixist li pêş me.

Baş e ku min te naskir, baş e ku em leqaye hevûdin hatin di nav zikreşên por direj û kin, baş e ku me xwe ji ew ên ku navê “navend”ê lixwekirine dûr ketin, başe ku min berhemên te xwend…

Divê her kes karibin bi zimanê xwe yê dayîkê perwerde bibîne, berhemên çandî û hunerî biafirîne û di jiyana xwe ya rojane de bi kar bîne.

Ji mêj ve gotine; “Pêdivî maka dahênanê ye!” Îro ne pêdiviya rayedarên Tirkiyê, pêdiviya kurdan bi pîrozkirina vê rojê heye. Ji ber ku zimanê kurdî wekî berfa li ber tavê roj bi roj dihêle.

Ji şow û quretiyê dûr bû. Her tim rûken bû. Ger hûn di wêjeya me de bibêjin navbera helbest û helbestkariyê de hemû sînora kê û kî rakiriye ez ê teqez bibejim Arjen Arî.