‘Gerçek Acı’: Geçmişin derin yaraları ve bugünün bireysel kaygıları
Jesse Eisenberg’in ikinci uzun metrajlı sineması “A Real Pain” (Gerçek Acı), komedi-drama cinsinin hudutlarında dolaşarak bir yandan güldüren, bir yandan da izleyicisini derin bir hüzne ve fikre sürükleyen bir imal. Eisenberg, 2022’deki birinci sineması “When You Finish Saving the World”den çok daha olgun, çok daha katmanlı bir anlatıyla karşımıza çıkıyor. Birinci sinemasındaki ferdi yabancılaşma ve iletişimsizlik temalarını burada daha geniş bir bağlama taşıyarak, aile bağları ve jenerasyonlar ortası travmalar üzerinden bir kimlik arayışını merkeze alıyor. Bu sinemada Eisenberg’in yalnızca bir oyuncu ve muharrir olarak değil, bir direktör olarak da ne kadar geliştiğini açıkça görebiliyoruz.
Filmin merkezinde, Jesse Eisenberg’in canlandırdığı David ve Kieran Culkin’in hayat verdiği Benji isimli iki kuzen yer alıyor. Birbirine zıt karakterlere sahip bu iki kuzen, Holokost’tan kurtulan büyükannelerinin anısını onurlandırmak için Polonya’ya bir seyahat yapıyor. İkili, bu seyahatte geçmişle, aile bağlarıyla ve şahsî travmalarıyla yüzleşiyor. Eisenberg’in senaryosu, bu çatışmayı incelikle kuruyor, böylelikle sinema, bir yol öyküsünün çok ötesine geçip jenerasyonlar ortası travmalar, kimlik arayışı ve aidiyet sorunlarını sorgulayan bir yapı kazanıyor.
David, sistemli, temkinli ve hislerini denetim altında tutmaya çalışan bir karakter. Eisenberg’in oyunculuğu, bu içe dönük adamın bastırılmış hislerini ve kırılganlığını muvaffakiyetle yansıtıyor. Benji ise dışa dönük, patavatsız ve anı yaşamaya odaklanan bir karakter olarak karşımıza çıkıyor. Kieran Culkin’in performansı, Benji’nin yüzeydeki sevincinin altındaki derin yalnızlığı ve hayal kırıklığını ustalıkla yansıtıyor. Culkin’in karakterine kattığı güç ve duygusallık, sinemanın duygusal istikrarı için büyük bir katkı sağlıyor. Birinci bakışta rahatsız edici gelebilecek bu karakter, sinema ilerledikçe izleyicinin empati kurabileceği, karmaşık ve dokunaklı bir figüre dönüşüyor.
EN YETERLİ YARDIMCI ERKEK OYUNCU OSCAR’INI KAZANABİLİR Mİ?
Culkin’in Altın Küre Ödülü’yle taçlandırılan performansının akabinde Oscar adaylıklarında da isminin geçmesi hiç şaşırtan değil. Bana kalırsa ‘Succession’ dizisinden rol arkadaşı Jeremy Strong (The Apprentice) ile sıkı bir yarışa girecek fakat Culkin’in mükafata uzanması kimseyi şaşırtmayacak.
SESSİZLİK VE KOLAYLIK ÜZERİNDEN BİR HOLOKOST ANLATISI
Filme geri dönelim… Benji ve David ortasındaki arasındaki çatışma, sinemada hem güldürü hem de dramı besleyen temel öge. Bilhassa Polonya’daki toplama kampı ziyaretleri sırasında bu zıtlık daha da sertleşiyor ve sinema, Holokost turizmi üzere günümüzde sıkça tartışılan bir mevzuyu zekice eleştiriyor.
Filmdeki dikkat alımlı başarılardan bir başkası ise Eisenberg’in direktörlüğü. Polonya’nın günlük ömrünü ve doğal hoşluklarını minimalist bir estetikle yakalayan sinema, sinematografisiyle de seyir zevki sunuyor. Eisenberg, Holokost üzere ağır bir temayı dramatikleştirmeden, gündelik anların içindeki sessizlik ve kolaylık üzerinden anlatmayı tercih ediyor. Bu tercih, sinemanın duygusal tesirini de güçlendiriyor.
Bana kalırsa sinemanın tematik derinliği, onu sıradan bir aile yahut yol öyküsünün ötesine taşıyor. “A Real Pain”, yalnızca David ve Benji’nin ferdî uğraşları üzerine değil, birebir vakitte kuşaklar ortası travmalar, geçmişin yükü ve kimlik arayışı üzere üniversal sıkıntılara de odaklanıyor. Eisenberg, bu ağır temaları mizahla dengeliyor. Karakterlerin öfke, pişmanlık ve kırılganlıkları ise bu kıssanın ana taşıyıcı ögeleri oluyor.
BİR ACININ BAŞKASINDAN DAHA KIYMETLİ OLDUĞUNA KİM KARAR VEREBİLİR?
Film, geçmişin derin yaraları ile bugünün kişisel dertleri ortasındaki dengeyi sorgularken izleyiciye birçok soru yöneltiyor: Acılar kıyaslanabilir mi? Bir acının başkasından daha değerli olduğuna kim karar verebilir? Jesse Eisenberg, bu soruları etkileyici bir sadelikle ve güçlü bir anlatımla ele alarak, sineması güçlü ve düşündürücü bir noktaya taşıyor.
Jesse Eisenberg, “A Real Pain” ile direktörlüğünü bir adım daha ileri taşımış ve olgun bir anlatım lisanı yakalamış. Böylelikle sinema, izleyicisini güldürürken düşündüren, yer yer de dokunan bir kıssa anlatıyor. Benji ve David’in seyahati, bir kimlik arayışının, aile bağlarının ve geçmişle yüzleşmenin samimi ve dokunaklı bir yansıması. Bu sinema, Eisenberg’in direktörlük mesleğinde değerli bir dönüm noktası olduğu kadar, izleyici için de akılda kalacak bir tecrübe sunuyor.
